Ο Stef Rymenants είναι ένας καλλιτέχνης με έδρα τις Βρυξέλλες του Βελγίου. Έχει πτυχίο γραφιστικής και εργάστηκε αρκετά χρόνια ως καλλιτεχνικός διευθυντής στη διαφήμιση. Εντυπωσιασμένος από τα έργα των εικονογράφων αποφάσισε να εγκαταλείψει την καλλιτεχνική διεύθυνση και άρχισε να σχεδιάζει για να ζήσει. Πάντα κουβαλάει μαζί του ένα τετράδιο με σκίτσα γιατί το να ζωγραφίζει ανθρώπους δίνει ώθηση στη δημιουργικότητά του. Προσπαθεί να κάνει σοβαρή δουλειά, αλλά καταλήγει κυρίως σε μια σουρεαλιστική ανατροπή, που περιλαμβάνει πουλιά που πίνουν καφέ.

Μόλις ο Stef Rymenants μπόρεσε να κρατήσει ένα μολύβι στο χέρι του, άρχισε να σχεδιάζει τέρατα, αυτοκίνητα και ζώα. Αφού σπούδασε καλές τέχνες στην Αμβέρσα και γραφιστική στο KASK στη Γάνδη, εργάστηκε για πολλά χρόνια ως καλλιτεχνικός και δημιουργικός διευθυντής στον κόσμο της διαφήμισης. Ωστόσο, το πάθος του για το σχέδιο και τη ζωγραφική δεν τον εγκατέλειψε ποτέ.

Πριν από πέντε χρόνια υπήρξε μια καμπή στη ζωή του και, νιώθοντας ότι ήταν τώρα ή ποτέ, αποφάσισε να ακολουθήσει το πάθος του με το να γίνει καλλιτέχνης πλήρους απασχόλησης. Το κεφάλι της Στεφ ξεχειλίζει από φαντασία και η δουλειά της παίρνει συχνά μια παιχνιδιάρικη και παράλογη τροπή. Σε συμφωνία με το λεπτό χιούμορ των Βέλγων σουρεαλιστών. Οι χαρακτήρες του είναι σαν παζλ φτιαγμένα από γεωμετρικά σχήματα κυκλωμένα σε μαύρο χρώμα. Θυμίζουν βιτρό ή τις εκλεπτυσμένες μορφές του Art Deco. Η ελληνική και η ρωμαϊκή αρχαιότητα αποτελούν επίσης μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για αυτόν.

Η Stef Rymenants σχεδιάζει με μολύβι σε χαρτί και στη συνέχεια χρωματίζει τα σχέδιά της ψηφιακά. «Τα πάντα γύρω μου μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης. Ένα περιοδικό, ένας γέρος στο δρόμο με έναν σκύλο, ένα κορίτσι με ένα ποδήλατο, πουλιά στον κήπο ή μια γάτα έξω από το παράθυρο. Πάντα κουβαλάω ένα τετράδιο με σκίτσο για να αποτυπώσω τις ιδέες μου όταν έρχεται η έμπνευση. Αν δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, περπατάω στην πόλη και πίνω έναν καφέ. Το να παρατηρώ και να ζωγραφίζω ανθρώπους είναι ένα πραγματικό ερέθισμα για τη δημιουργικότητά μου. Και όταν δεν είναι, πηγαίνω σπίτι για λίγο υπνάκο».